Een voettocht op Dartmoor in december 1981
Om op Dartmoor ook eens een voettocht in de winter te maken ging ik er in december 1981 een paar dagen naar toe. In de kou alleen gaan en wild kamperen leek me niet verantwoord. Ik zag de tent al ingesneeuwd raken. Twee vriendinnen gingen mee en we sliepen in B+B’s.
Drie dagen hebben we gewandeld. De eerste dag liepen we van Bovey Tracey naar Widecombe in the Moor via Hay Tor, een markante rotsformatie die je al van ver af ziet. Het was stralend weer!
Wel merkte ik dat ik veel minder voorzichtig was nu we met z’n drieën waren. Ik zag mezelf ineens met rugzak en al dansen over de rotsblokken. Als je weet dat er niemand in de buurt is om je eventueel uit de puree te halen, let je veel beter op.
Er verscheen ineens een jachtpartij! Een meute blaffende honden die achter elkaar over een smal paadje renden, en mannen met rode jasjes aan op paarden. Alsof we in een schilderij uit de Tate Britain terecht gekomen waren. “Did you see the fox?” vroeg iemand.
Door mist en regen over Hameldown
De route van de tweede dag ging van Widecombe in the Moor over Hameldown naar Grimspound, het bekende prehistorische dorp. Het regende en mistte, maar het pad was duidelijk zichtbaar.
Bovenop elke heuveltop stond een markering uit de prehistorie, een barrow of een cairn. Zo lang ik die tekens uit de mist zag opdoemen, wist ik dat we nog op de goede weg zaten.
Ik had in het Youth Hostel in Bellever willen overnachten, maar na een verkeerde afslag stonden we ineens op het erf van een boerderij. Ik vroeg de weg. Het Youth Hostel? Dat bleek in de winter dicht te zijn. Internet en websites waarop je met één of twee klikken kan zien of iets open is en of er accommodatie beschikbaar is, bestonden nog lang niet.
Met rugzakken en al werden we in een auto geladen en naar een B+B in Princetown gebracht.
Dartmoor onder een dun laagje sneeuw tijdens de voettocht in de winter
De volgende ochtend lag er een laagje sneeuw. Ik had een route uitgestippeld langs goed zichtbare paden van Princetown via Burrator Reservoir naar Yelverton.
Wadend over het ondergelopen voetpad van Dousland naar Yelverton zagen we aan de kant van het pad ineens een boot liggen. Nu zou ik vast wel op m’n kop krijgen van de vriendinnen. ‘Waar heb jij ons naar toe gebracht? Is dit een pad of een beek?’ Maar ze morden niet. De ‘boot’ bleek een achtergelaten laadbak van een vrachtwagen te zijn. Meteen zie je dan de ‘beek’ weer als een pad.
We hadden de grond onder onze voeten voelen golven, we waren natgeregend, bij de B+B’s mochten onze kleren en schoenen bij de kachel drogen, er viel sneeuw en de paden stonden blank.
Na die reis ben ik alleen nog maar tussen begin mei en half oktober op Dartmoor geweest. Een beetje aangenaam mag het weer wel zijn. Op de latere reizen heb ik nog genoeg kou, mist en zelfs in het voorjaar nog sneeuw gehad.
Hi Paulien, I am so enjoying walking with you through your drawings and being guided by you on the journey.