De eerste reis naar Dartmoor, op de fiets
Half april 1979 ging ik een week op de fiets naar Dartmoor: vanaf Swindon via Avebury en de Stonehenge door Wiltshire en Dorset naar Exeter en daar vandaan naar Dartmoor.
Uit mijn aantekeningen na die eerste reis:
“Alles waar ik bang voor was, is niet gebeurd. Reizen zijn altijd anders dan je je voorstelt. De lichamelijke inspanning van het dag in dag uit aan een stuk door hellingen op rijden, harde tegenwind, op de top van de helling weer een nieuwe helling zien klaarliggen die je ook op moet, overheerste andere ervaringen.
Voor het eerst alleen wild kamperen
De eerste avond was er geen camping of B+B te zien, dus een goede reden om meteen maar wild te kamperen in een boomgaard. Van de weg af nauwelijks zichtbaar kon ik me met fiets en spullen verstoppen achter een bosje. Geen verse drollen in het gras, geen huizen in de buurt.
Verscholen in een overgeschoten ruimte waar niemand zich druk om maakt, kon ik de boel aardig in de gaten houden vanachter het bosje. Eerst wilde ik alleen in de slaapzak slapen, zonder tent, omdat ik dan helemaal het gevoel had dat ik verscholen onder een boomwortel of in een muizenhol ongestoord een ruimte voor mezelf had. Maar het was te koud zonder tent en vlak voor het donker werd had ik hem snel opgezet.
Ik had steeds liggen luisteren of er mensen in de buurt waren. Er verschenen er twee die mij niet opmerkten of in ieder geval geen aandacht aan mij schonken. Maar eigenlijk was ik zo moe van het fietsen dat niemand mij hier nog weg zou kunnen krijgen.
De volgende ochtend had ik trots een foto gemaakt van de tent in deze omgeving. Voordat iemand op kon komen dagen had ik de spullen al ingepakt en was verdwenen.
Na de tweede nacht: nooit meer wild kamperen in een bos!
De tweede avond wilde ik deze truc weer doen: tegen donker binnensluipen, onder dekking van het donker in een hoekje de tent opzetten en bij het eerste licht weer verdwijnen. Maar het landschap was heel open, geen bosjes om in weg te duiken. Om half 7 zag ik een groot bos, de enige beschutte plaats in de omgeving. Daar wilde ik in. Midden in het bos liep een pad steil naar boven, halverwege afgesloten met een hek. Volgens een bord begon daar achter een jachtgebied. Iets van het pad af, naast het hek was een vlak stukje waar ik goed kon kamperen.
In de slaapzak wachtend op het donker kreeg ik het ongemakkelijke gevoel dat ik misschien op een plaats was waar je beslist niet mag kamperen. Ik begon mijn oren te spitsen op naderende boswachters of, nog erger, stropers. Ook toen ik de tent had opgezet dacht ik bij elk geluid dat het voetstappen waren. Eigenlijk begon ik te wensen dat er maar echt iemand langs zou komen waardoor ik zou weten of ze zich druk zouden maken over een tentje achter de bosjes.
Er kwam niemand. Ook niet midden in de nacht, toen ik zwetend wakker werd uit een nachtmerrie en wel onmiddellijk m’n spullen had willen pakken om naar een andere plek te gaan. Hier spookte het! Ik ritste de tent open… het was pikdonker. Uitgesloten om ook maar een stap te verzetten.
Waar was ik nu precies bang voor?
Om niet in paniek de nacht in te rennen moest ik de situatie analyseren: de tent is slecht te zien in het donker, verscholen achter de bomen. Alleen wanneer iemand langs het hek wil lopen, wat niet waarschijnlijk is, sta ik in de weg. De streek is niet dichtbevolkt, dus er is statistisch gezien weinig kans op dat iemand juist vannacht over juist dit weinig gebruikte pad gaat lopen. Waar was ik eigenlijk bang voor?
Bij het eerste ochtendlicht vond ik het wel genoeg. Ik pakte de boel snel in en zonder te ontbijten vluchtte ik weg van die betoverde plaats.
Dit was te gek. Als ik de hele dag gefietst heb, wil ik de tent kunnen opzetten en gaan slapen wanneer ik wil en niet nog 2 uur wachten tot het donker is. Dan mijn aanwezigheid maar bekend maken en proberen een regeling te treffen met de mensen in de buurt, zodat ik weet in hoeverre ik getolereerd word.
De andere nachten heb ik ongestoord op campings gekampeerd waar ik vaak de enige was, en één keer met de tent bij een boerderij in de wei gestaan. Bovendien viel ook overdag niemand mij lastig, zodat ik me zelfs niet meer afvroeg of er ’s nachts nog horden griezels op me af zouden komen. Het probleem bestond meer in mijn hoofd dan in de werkelijkheid.“
Je moed om kwetsbaar en eenzaam de confrontatie met Dartmoor aan te gaan heeft krachtige en prachtige schilderijen opgeleverd. Laat je bij je volgende verslag er weer een zien?
Hallo Paulien, Wat fijn en mooi om zo mee te mogen genieten en ook in het verhaal achter het schilderij te duiken. We smullen er van, heerlijk.
Hi Paulien,
Wat leuk om te lezen over je allereerste keer ‘alleen op Dartmoor’.
Ik wist niet dat je daar ook per fiets naar toe bent geweest! En dat is afzien, inderdaad, na iedere heuvel komt weer een nieuwe, eindeloos.
Maar wat is het er ook eindeloos leeg! Prachtig.