Naar het noordelijk moerasgebied
Bij de waterval steek je de East Dart over alsof je een wandelingetje maakt op een verharde weg.
Aan de overkant begint het noordelijk veengebied waar geen paden meer zijn, geen prehistorische monumenten om je op te oriënteren, alleen gras, steile hellingen, tors en moerassen.
Daar kan het weer zo bar en boos zijn dat er al in de prehistorie niemand wilde wonen en het Britse leger er nu zijn commando’s traint.
En midden op de kaart staat in rode letters DANGER AREA!
Op Internet kwam ik bij toeval een filmpje tegen waarin verteld werd dat er vlak voor Kerstmis 2024 op de moor in een tentje een dode man gevonden was. Geen sporen van een misdrijf, wel was het die dagen extreem koud geweest. Het kan dus echt gevaarlijk zijn…
Toch ligt voor mij dáár de betovering van de Grote Lege Ruimte, waar je je weg moet zoeken van Niets naar Niets, wadend door het hoge gras.
Door het gras langs de East Dart
In augustus 1983 waagde ik me voor het eerst in dat gebied. Het was een warme, droge zomer. Met droge voeten kon ik een moerasgebied oversteken, de planten knisperden onder mijn schoenen.
Vanaf de waterval in de East Dart liep ik langs de rivier stroomopwaarts naar het noorden. De rode driehoekjes op de kaart geven de grenzen van de militaire oefenterreinen aan, de ‘danger areas’.
Een echt pad is er niet, je ziet aan het kortere gras dat daar al eerder mensen gelopen hebben.
Als het pad verdwijnt, gaat het op de andere oever wel weer verder en je ziet welke stenen in de beek de meeste wandelaars genomen hebben om over te steken.
Aan de westkant van de East Dart was wollegras te zien. Daar was het dus toch wel nat! East Dart Head ligt daar, het grote moeras waaruit de rivier ontspringt.
Voordat ik daarin terecht zou komen, klom ik de heuvel op, naar Hangingstone Hill. Van daar af loopt een duidelijk pad naar het noorden, naar de bewoonde wereld.
Ik heb lang gedacht dat op Hangingstone Hill ooit een galg gestaan had, maar de naam slaat op een ‘logan stone’, een rotsblok dat door erosie nog maar op één punt rust en met een duwtje heen en weer te bewegen is.
Op kompas dwars door het moerasgebied naar Fur Tor
Midden in het veengebied ligt een rotsformatie op een steile heuvel: Fur Tor. Volgens de boeken is de oude naam Vur Tor, of Fwr Tor. Men zegt dat het daar spookt.
Daar wilde ik naar toe in de zomer van 1991. Vanaf Cowsic Head moest ik het moerasgebied oversteken.
Ik kampeerde bij South Tavy Head. Alleen maar gras om mij heen.
Een streep donkerder groen leek me een goed begaanbaar spoor. Maar bij de eerste stap plonsde ik met mijn voet diep in het water. Een verborgen beekje!
Gras, gras en nog eens gras. En kale heuvels…
Donkere strepen: als daar ooit turf is gestoken, ligt de bodem ineens een stuk lager. Maar het kan ook de rand van een rivierbedding zijn. In ieder geval kans op nattigheid!
Geen oriëntatiepunt te zien, dan maar op kompas naar Fur Tor. Een duidelijk punt om je op te richten is er niet. Een polletje gras… maar die lijken allemaal op elkaar!
Daar is Fur Tor!
Maar zo snel was ik er nog niet, er lag nog een moerassig stuk tussen!
Eindelijk op Fur Tor.