De angstaanjagende modder
Dunne rode sprietjes tegen de bruingrijze achtergrond van de veenbodem. Ik zie het nog voor me: de oplichtende plasjes water, de knalgroene plekken waar een soort kroos op het water drijft. Als je dat ziet, weet je dat je daar bij iedere stap tot over de rand van je schoenen de blubber in kan gaan.
Als de bodem zo nat was had ik geen tijd om te tekenen. Snel door lopen, als je stil staat vormen zich plasjes om je schoenen en moet je je voeten bij elke stap met een ruk uit de modder trekken.
Met een plons de West Dart in
Zo regelmatig mogelijk van pol naar pol stappen! De rugzak heeft een buitenframe waar bij plotselinge bewegingen de bagage heen en weer kan gaan zwiepen en je omver trekken.
Eén keer kantelde een rotsblok onder mijn voet bij het oversteken van de West Dart. Het volgende moment zat ik met rugzak en al op de bodem van de beek! Gelukkig was het niet diep en had ik, zoals de wandelboekjes voorschrijven, de heupriem losgemaakt, want ik moest me uit de schouderbanden wurmen om op te kunnen staan. Ondertussen liep het water de rugzak in.
Dan maar geen tekeningen. Ook geen foto’s. Als het lopen echt moeilijk wordt prop ik alle losse spullen in de rugzak -kaart, camera, schetsboek en krijtjes- om mijn handen vrij te hebben om mezelf op te vangen als ik zou uitglijden in de modder, of om me ergens aan vast te houden, al was het maar aan een grasspriet.
‘Alarmtekeningetjes’
Om toch de beruchte blubber te tekenen heb ik wel geprobeerd op kleiner formaat te werken, dat zou sneller gaan. Speciaal daarvoor nam ik een klein schetsboekje mee (12 x 18 cm) en het allerkleinste doosje krijt wat ik kon vinden, het was nog van mijn vader geweest. Maar zelfs daarmee is het me niet gelukt. Ik moest te veel opletten waar ik liep. Dan schreef ik in mijn schetsboek alleen maar het woord ‘’alarmtekeningetjes’’!
Spoorzoekend door het gras
Wat zie je als je door het hoge gras loopt? Een dun streepje als daar al iemand gelopen heeft, een mens of een dier. Tekeningen er van blijven kleine kriebeltjes.
Eigenlijk lijken ze sprekend op de tekeningen waarmee ik in 1979 thuis kwam. Maar nu weet ik wat ik er mee kan doen: de route volgen, van de ene kriebel naar de volgende en zo de wandeling door Niets laten zien.
Dwars door het noordelijk veengebied liep ik voor het eerst in 1991: geen houvast meer, de ruimte in gegooid worden en daar je weg maar in zoeken. Bijna 30 jaar later maakte ik het schilderij van een wandeling bij West Dart Head. Het zonlicht op de dauw, zoals ik het gezien had toen ik op die eerste tocht kampeerde bij South Tavy Head, is er in binnengeslopen.
💚💛🤎🤍🩵