Rotsen tekenen op Fur Tor
Eindelijk was ik op Fur Tor! Staand tussen de rotspartijen keek ik uit over het moerasland waar ik doorheen gekomen was. In de verte zag ik zelfs de zee.
En nu rotsen tekenen! Hoe doe je dat? In Nederland valt daar niet veel op te oefenen. De eerste tekeningen zagen er dan ook niet uit.
Langzamerhand begon ik in de rond geslepen lamellen van de tors kinnen en neuzen te zien. Het waren koppen! Ik moest gewoon portret tekenen! Vanaf dat moment lukte het.
Ik liep tussen de rotsen door om het gebied te verkennen en te zien of er door alles te tekenen wat me opviel, een wandelroute ontstond. Waar ging het om? Speelde het landschap in de verte ook een rol?
Wandeling in de mist
Die nacht kampeerde ik halverwege de helling van Fur Tor bij Cut Combe Water. De volgende ochtend hing er een dichte mist. De heuvels in de verte waren verdwenen. Alleen de rotsen van Fur Tor doemden op uit de nevel, de een na de ander. De wandelroute ontstond vanzelf!
Toen ik even een nieuw schetsboek wilde pakken moest ik in de mist zoeken naar de tent, maar in de loop van de ochtend begon de zon door te komen.
Van alles kwam ik tegen op Fur Tor: een klassieke griekse tempelruïne met omgevallen zuilen, een balinese tempel met een gevel vol demonen, een offerblok en een of ander beest dat het tempelcomplex bewaakte tegen indringers.
De rotsen leken tegen me te praten
De koppen in de grootste rotspartij leken mijn aandacht te willen trekken. ´´Opletten, we willen je iets laten zien…´´ Hun neuzen wezen een richting aan. Dáár moet je kijken.
Waar zou het om gaan? De spleten tussen de rotsen? Zou daar iets in verborgen zitten? Of ging het om de structuur van het graniet zelf?
Ik liep een aantal keren om de grootste rotspartij heen, tekende alles wat me belangrijk leek, maar ik kwam er niet achter.
Op een moment riep ik hardop: “wat willen jullie me vertellen?” De rotsen gniffelden alleen maar samenzweerderig. ‘’We zeggen niks, je moet het zelf maar zien te vinden. Díe kant uit!’’
Met hun neuzen wezen twee koppen na elkaar naar rechts.
Maar daar wees een grote neus naar links!
Terug! Een paar stappen de ene kant op, weer een stap terug. Heen en weer… en ineens zag ik iets:
in een spleet zat een mensfiguurtje. Dat moest het zijn! De geest van Fur Tor, met vleugels omhoog wijzend naar de grote lege ruimte om Fur Tor heen.
Ondertussen was de mist helemaal opgetrokken, het was stralend zomerweer!
Hi Paulien,
Dit is de allerleukste post over Dartmoor. Ik wandel in spanning met je mee. En wat leverde die tocht prachtige tekeningen op.